Anna Antonina Rydlówna

Anna Antonina Rydlówna – (ur. 30 października 1884 r. w Krakowie, zm. 6 marca 1969 r. w Krakowie) – polska pielęgniarka, pedagog i działaczka społeczna. Córka okulisty Lucjana Rydla i siostra poety Lucjana Rydla. Stanisław Wyspiański w Weselu przedstawił ją jako Haneczkę.
Była współzałożycielką Szkoły Zawodowych Pielęgniarek Pań Ekonomek w Krakowie (absolwentka pierwszego kursu tejże szkoły). Następnie została nauczycielką a potem dyrektorką Uniwersyteckiej Szkoły Pielęgniarek i Higienistek w Krakowie.
Ukończyła kurs dla kobiet im. Adriana Baranieckiego (1901-1902) i Szkołę Gospodarstwa Domowego w Kuźnicach, obecnie dzielnicy Zakopanego (1904). W 1909 r. rozpoczęła działalność społeczną w Stowarzyszeniu Pań Ekonomek im. św. Wincentego a Paulo.

Była współorganizatorką ambulatorium chirurgicznego dla ubogich i chorych działającym przy stowarzyszeniu. Brała udział w utworzeniu sali operacyjnej przy ulicy św. Filipa 15 w Krakowie. Dzięki jej pomocy powstał także szpital, a w 1911 r. Szkoła Pielęgniarek Zawodowych Stowarzyszenia Ekonomek, na której ukończyła wraz z innymi współzałożycielkami pierwszy kurs (1911-1913). W szkole tej Rydlówna była instruktorką klasową i szpitalną oraz kierowniczką internatu.
Podczas I wojny światowej Anna Rydlówna zajmowała się szkoleniem pielęgniarek na potrzeby wojskowe. Pełniła również funkcję pielęgniarki przełożonej w jednym z krakowskich szpitali wojskowych oraz wojskowej stacji opatrunkowo-wypoczynkowej znajdującej się na dworcu kolejowym w Krakowie. Była jedną ze współorganizatorek szpitali epidemicznych tzw. Książęco-Biskupiego Komitetu (KBK), które powstawały w celu walki z epidemiami. Następnie Rydlówna przeprowadziła się z Krakowa na prowincję gdzie pełniła funkcję przełożonej pielęgniarek w szpitalu dla chorych na dur brzuszny i czerwonkę.
Po zamknięciu Szkoły Zawodowej Pielęgniarek z powodu trudności finansowych, jej źródłem utrzymania była prywatna praktyka pielęgniarska (1921-1924). W 1924-1925 r. dzięki Fundacji Rockefellera skorzystała z rocznego stypendium. Odbyła szkolenia w Londynie, Filadelfii, Nowym Jorku i Toronto. Po ponownym otwarciu szkoły pielęgniarskiej w 1925 r. już jako Uniwersyteckiej Szkoły Pielęgniarek i Opiekunek Zdrowia (później Higienistek) ponownie podjęła w niej pracę. Najpierw pracowała jako nauczycielka, następnie jako zastępca dyrektora a od 1930 r. jako dyrektorka.
W 1934 r. Fundacja Rockefellera ponownie przyznała jej stypendium dzięki któremu poznała jak pracują pielęgniarki psychiatryczne i dietetyczne w Budapeszcie, Wiedniu, Lyonie, Brukseli, Oslo i Helsinkach.
Po wybuchu II wojny światowej zawieszono działalność Uniwersyteckiej Szkoły Pielęgniarek jednak niektóre uczennice i pracownice placówki zamieszkały w budynku szkoły i pracowały w krakowskich szpitalach. Gdy Niemcy zajęli budynek, Anna Rydlówna wraz i innymi mieszkankami, musiała go opuścić.
W marcu 1945 r. Rydlówna reaktywowała szkołę, zmieniając profil –  za radą i wsparciem Teresy Kulczyńskiej – na pielęgniarsko-położniczą. 1 stycznia 1950 r. Ministerstwo Zdrowia przejęło średnie szkoły medyczne. Annie Rydlównie nie uznano prawa wykonywania zawodu i zdegradowano ze stanowiska. .
Podjęła pracę w Centralnej Wojewódzkiej Przychodni Wenerologiczno-Dermatologicznej (od 1 marca 1950 r. do 1 grudnia 1961 r.). Pracowała tam najpierw w centralnej kartotece, a potem w pracowni bakteriologicznej. Dopiero kiedy 30 listopada 1957 roku uznano jej prawa i otrzymała prawo wykonywania zawodu, objęła funkcję przełożonej pielęgniarek. 1 grudnia 1961 r. przestała być aktywna zawodowo.
W 1946 r. została uhonorowana przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża Medalem Florence Nightingale. Jednak medal zatrzymały polskie władze i został on jej przekazany dopiero w 1957 r.